केहि समय अगाडी जोया अख्तर निर्देसित "जिन्दगी नामिलेगी दोबारा " हेरेकी थिए |फ्लिम सामान्य लागे पनि यसको शिर्षकले भने मलाई साच्चै आकर्षित गरेको हो | किनकि फिल्मले भन्दा पनि बढी यसको शिर्षकले मलाई जीवनको सिमितताको बारेमा सोच्न प्रेरित गराएको थियो | समयको रफ्तार संगै त्यो सोचाई बिर्सेको रहेछु | आज फेरी परिस्थितिले मलाई पुन: त्यही सत्यलाई सम्झन अग्रसर गरायो | एउटा यस्तो घटना मार्फत जसलाई म जिन्दगीमा सायदै भुलौला |

पुष्पा मेरो पुर्व बिद्यार्थी थिइ | पुर्व यस अर्थमा कि उसको र मेरो शिक्षिका र विद्यार्थीको सम्बन्ध स्थापित भएको स्कुलमा आज हामी दुबैको उपस्थिति छैन | म पढ्नको निम्ति काठमाडौँ छिरे उ पनि यतैको कुनै बोर्डिंग तिर सिफ्ट भई | म काठमाडौँ छिरी नसक्दै तर उ बोर्डिंग छिरिसके पछी मलाई अचानक एकदिन उसले कल गरी :

"हेलो, रिता मिस बोल्नु भएको हो?"
"हो ,के थियो होला ?"
"मिस म पुष्पा बोलेको के! क्लास फोरको स्टुडेन्ट,पुष्पा दुवादी |"
"ओहो पुष्पा !!!आज कहाँबाट सम्झियौ ? मेरो नम्बर कसले दियो तिमीलाई ? पढाइ कस्तो हुदै छ ? तिमीलाई आरामै त छ?"

मैले एकैचोटी प्रश्न माथि प्रश्न गर्न पुगे | सायद अकस्मात् यस्तो अनौठो खुसी मिलेकोले होला | उसले भनी :
"यसो स्कुलको फोन डायरी हेरेको तपाइको नबर देखे अनि कल गरेको नि ! मिस तपाई सन्चै हुनुहुन्छ ?"
"अँ म सन्चै छु अनि तिमी नि?"
"म पनि सन्चै छु | अनि मिस मेरो स्कुलको साथीहरु र सर, मिस  सबैलाई सोधेको छ भनिदिनु है?"
"ल ल भई हाल्छ नि ! तिमी पनि मन लगाएर पढ्नु नि !"
"हवस्, थाहा छ मिस अहिलेको स्कुलमा त म खेलहरुमा निकै भाग लिन्छु | यहाँ त फुटबल प्राक्टिस गर्नको लागि केटीहरुको पनि टिम छ | जहिल्यै त्यस्तो गेमहरु भैरहन्छ त!"
"ए हो र ! ल ल राम्रोसंग खेल्नु, राम्ररी पढ्नु तिम्रो फुटबल खेलाडी बन्ने सपना पुरा होस् | प्रयास गर्दै जाउ एकदिन अवश्य सफल हुनेछौ |"
"हुन्छ मिस अब म फोन राखी दिन्छु है ?"
"ल ल राम्ररी बस ल ?"

 Continue reading